0 Comentarios
MARTES 18/07 BILBAO – MILÁN – ESTAMBUL Bidaiaren lehenengo zatia, Istanbuleraino. Bihar, beste hegazkin bat hartuko dugu Vanera joateko. Tarte luzea izan dugu hiriburura hurbiltzeko, egun pasa, aireportura bueltatu arte. Bertan egingo dugu gaua.
MIERCOLES 19/07 ESTAMBUL – VAN Ibilbidearen bigarren zatia Van hiriraino, izen bereko lakuaren ondoan. Leku zaratatsua eta xarma berezirik gabea, baina nahikoa atseden hartzeko. Bihar, ezustekorik ez badago, Ainhoa eta Jesus helduko dira, gure bidaideak aurten. Bizikleta bidaia baten gorabeherak konpartituko ditugu lehen aldiz, hiru astez; ondoren, Javi eta bioi beste horrenbeste geratuko zaizkigu.
Nos despertamos preocupados por la falta de noticias de Jesus y Ainhoa. Respiramos aliviados cuando les encontramos montando las bicicletas, les ayudamos y regresamos a Van.
VIERNES 21/07 1ª ETAPA: TATVAN – NEMRUT GÖLÜ (27km/3h 15min) Etapa laburra, baina maldak eta beroak gogortu dute. Hainbat gorabehera izan ditugu ere: lapurketa txiki bat Tatvanen, bidean topatutako neska-mutil batzuen etsai-jarrera, afariaren ondoren solasaldian agertu den pistola... Baina Nemrut Gölu ederra da oso eta bazter hauetan ohikoak diren abegi onarekin eta adeitasunarekin ere topo egin dugu.
DOMINGO 23/07 3ª ETAPA: ADILCEVAZ – ERCIS (83km/4h 40min) Eguna eroso doa lakuaren ondotik, nahiz eta beroak estutu duen. Igandea da, familiak eta koadrilak aintziraren ertzean daude kirol nazionalaz, barbakoaz, gozatzeko. Haiekin denbora luze bat eman dugu, Ainhoaren eta nire kasuan, ohikoa den "lehen gradua"ren menpe. Aintziraren ondoan amaitu da etapa, Erçisko azukre-fabrikako lurretan, gaueko txandako zaindarien konpainiarekin.
LUNES 24/07 4ª ETAPA: ERCIS – ÇALDIRAN (61km/4h) Gaurko etapan ez da nabarmentzeko moduko ezer, beroak gogor jarraitzen du eguerdian, baina tenperatura oso atsegina da goizean eta arratsaldean. Inguru deseroso samarra zeharkatzen ari gara, eta Çaldiraneko hotel bakarrean ostatua bilatu behar izan dugu.
De vuelta al hotel, nos dicen que ya hay agua caliente. ¡A buenas horas,…!
MIERCOLES 26/07 DOGUBAYAZIT Turismoari eskainitako eguna, oso atsegina. Goizean, igoera labur batek Aratat mendiaren panoramika ona eskaini digu. Ishak Pasha Sarayi bisitatu eta eguna Dogubayaziten amaitu dugu. Kurdistango gaiaz eta turkiar errepresioaz luze hitz egin dugu bertako gazte batzuekin.
JUEVES 27/07 6ª ETAPA: DOGUBAYAZIT – KÜLLÜK (75km/4h 15min) Egun luze eta beroa. Zati handi batean, Ararat mendiko elur betiraunkorrak lagun izan ditugu. Ibilbidean, Igdir, uste genuena baino hiri handiagoa. Bitxikerien atalean, tokiko egunkari baterako elkarrizketatu gaituzte. Eta Küllükeko landa eremu batean amaituko dugu, Yildish eta bere familiaren amaigabeko abegikortasunaren eta auzokoen jakin-minaren pean.
Llegamos hasta un camino que se adentra en los campos, a nuestra izquierda, a los pocos metros se acaba, justo frente a una casa cuyos propietarios, como es habitual, no tardan en invitarnos a pasar y disfrutar de un té, sentados en la alfombra, a la entrada. Estamos sofocados y nos apetece darnos un baño y ellos se ofrecen a acompañarnos a un lugar apropiado para ello. Acabado el té, nos ponemos en camino, acompañados por el hombre de la casa, sus hijos y un vecino. El lugar elegido para el chapuzón, es un ancho canal de riego donde el agua circula con fuerza. Se nos han unido unos cuantos chavales, picados por la curiosidad y pasamos un buen rato.
VIERNES 28/07 7ª ETAPA: KÜLLÜK – DIGOR (74km/5h 45min) Eguneko onena, Yildish eta bere familiaren abegikortasunetik "ihes egitea" lortu arte igaro dugun denbora. Bidean, militarren presentzia handia da, sandia ere partekatu dugu haiekin dokumentazio-kontrol batean. Etapa "pick up" baten gainean amaitu dugu, haizeak lehenengo eta euriak gero, infernu bihurtu baitituzte azken 30 kilometroak basamortu antzeko eremu batetik. Digorrek atseden hartzeko aterpe xume bat eskaini digu, nahikoa.
En camino, tenemos que hacer frente a un viento como pocas veces he tenido que sufrir, no recuerdo haber hecho nunca 30km tan duros. El páramo es infinito, el viento arrecia y para rematarlo, cuando el cansancio hace ya mella, comienza la lluvia, suave al principio, pero que se hace más intensa, hasta empaparnos. El ruido del viento se te mete hasta los huesos, te puede volver loco. Cuando quedan apenas 10km para llegar a Digor, un “pick-up” se para justo delante. En su parte trasera, entre ladrillos, dos bicicletas y en la cabina, sus propietarios, nuestros compañeros de viaje. Subimos nuestras bicicletas, que quedan sobre la carga, sujetas así como “tente mientras cobro”. Nos amontonamos en la cabina y temiendo por la suerte de nuestras “burras”, cuesta abajo ahora, llegamos a Digor. Nos despedimos agradecidos de nuestro taxista.
LUNES 31/07 10ª ETAPA: DOGRUYOL – ARDAHAN (67km/4h) Gaueko hotzak -1800 metrora gaude- eta inguruan militarren gehiegizko presentziak, etapa Ardahango hotel batean bukatzera behartu gaituzte. Eguna, atzokoa baino gogorragoa izan arren, oso atsegina izan da, belar moztuzko zelai erraldoiak, ia ahaztutako irudiak gogorarazten dizkigutenak, gure aitona-amonei lotuak. Ardahanen, herri handi samarrean, Frantziako bidaia-ziklo "profesional" batekin partekatu dugu mahaia, bere istorioekin gaualdia atsegin egiten duena. Etapa amaiera ona.
Cenamos muy bien, aunque alguno de los platos está un poco subido de picante. Invitamos a nuestro acompañante y él nos devuelve el detalle en una pequeña pastelería, donde comemos unos pasteles excesivamente dulces y un té. Tras las despedidas, cada uno nos retiramos a nuestra habitación.
JUEVES 03/08 YUSUFELI Atseden-eguna, aprobetxatzen dugu zona honetan ohikoa den rafting bat egiteko. Excepto Javi, que acompaña el pan con capuchino, el resto, más conservadores, nos tomamos un té, por aquellode la astringencia. Ayer, el encargado del camping nos comentó que organizan raftings, pero no acabamos de concretar nada. Hoy, vemos que se está preparando para salir con un matrimonio y sus dos hijas adolescentes. Le preguntamos si aún habría tiempo de unirnos al grupo y sí, salen en diez minutos. Nos acompaña el hijo del hombre del camping, muy majo y muy adolescente también. Va a ser quien dirija nuestro descenso. Cogemos la carretera hacia Ispir, la misma que tendremos que seguir cuando sigamos nuestra ruta. Es dura, pero el entorno es muy bonito.
VIERNES 04/08 13ª ETAPA: YUSUFELI – SINEGOL – PARHAL (y vuelta) (60km/4h 40min) Parhalera txangoa, "Kazkar Mountains"eko sarrerara. Terraza batetik ikustearekin konformatzen gara, herrira igotzea nahikoa da gaurko egunerako. Ingurua oso polita da.
SABADO 05/08 14ª ETAPA: YUSUFELI – ISPIR (85km/6h 25min) Jesusek eta Ainhoak behin betiko utziko gaituzte, autobus batek Trabzonera eramango ditu, Istanbulera bidean. Arraroa egiten da tropela hain gogor murriztea. Eta gure lehen etapa bakarrik da luzea, gehiegitxo agian, baina oso ederra. Ibaiaren hurbiltasunak arindu egiten du beroa.
DOMINGO 06/08 15ª ETAPA: ISPIR – camino de BAYBURT (63km/4h 50min) Goiz amaitu dugu gaurko etapa, gogorra eta ederra, menditsua. Txantxa izena duen Laleli herria atzean geratu da, ez gaitu harritzen jada jendearen adeitasunak, baina berdin eskertzen dugu. Azkenean, ibaiaren ondoan, atseden lasaia hartu dugu atzo ezagutu genuen bikote suitzarraren ondoan.
MARTES 08/08 17ª ETAPA: PIRNAKAPAN – MERÇAN (66km/4h) Egun bero hau Merçan herrian bukatu da, udal hotelean. Egunean zehar, hainbat gairi buruzko informazioa biltzen joan gara: kurduen gatazka, estatu kurduak Turkian dituen mugak, Israelek Libanon egindako bonbardaketak,… eta beste gai batzuk, prosaikoagoak, Istanbulera trenez itzultzeko aukera ezberdinak, esaterako.
MIERCOLES 09/08 18ª ETAPA: MERÇAN – PÜLÜMÜR (80km/5h 10min) Errepideko lanek zaildu egin digute Kurdistanen ofizialki sartu garen lehenengo eguna. Presio militarra oso handia da, eta baita kurduen ondoeza ere. Eguna era polit batean bukatzeko aukera suertatu zaigu Pülümür-en, lo egiteko gonbidapen batekin, baina denda muntatu behar izan dugu, azkenean. Suposatzen dugu hain gune gatazkatsuan guganako mesfidantza dela etxetik irtetera behartu gaituena. Egoera deseroso samarra izan da, baina ulergarria ere.
Llegar a la calle principal nos cuesta una rampa del 12% que nos hace resoplar al parar. Hay ambiente en la calle, hacemos las compras en el súper y en una frutería cercana, la mujer, muy agradable, me recibe con dos besos y un sonoro “hoz geldiniz”. Se empeña en que tomemos un té con ella y con su moderna madre, vestida con vaqueros y camisola y con el pelo teñido. No hablan inglés y con la ayuda del pequeño diccionario, conseguimos, con gran esfuerzo, seguir una conversación medianamente coherente. Descubrimos en medio del intercambio que algo nos ha dicho de “huésped”, por lo que intuimos que nos están invitando a quedarnos a dormir en su casa. Nos ponen en un dilema, porque nosotros estamos más a gusto a nuestro aire, pero tanto insisten, que al fin no nos queda más remedio que aceptar. En un momento, ha aparecido un señor con bigote (no el de Gila) que se ha sentado a la mesa, pero ni ha hecho mención de dirigirnos la palabra. La conversación también se ha vista interrumpida por un comprador de huevos que, para comprobar si están frescos o no, los agita violentamente junto al oído. Parece que no pasan la prueba y no es de extrañar, pues es frecuente ver altas columnas de hueveras apiladas en las tiendas, a temperatura ambiente. Abandonamos al fin la tienda y la mujer nos acompaña hasta su casa, una vivienda muy arreglada, de planta baja únicamente. Nos descalzamos y pasamos a la sala, impecable y cubierta de alfombras, donde nos recibe la hija, que estudia magisterio en la universidad. Nos ofrecen una ducha y la aceptamos sin dudar y salimos a desmontar y limpiar un poco las alforjas. Mientras tanto, se han ido reuniendo 2 ó 3 mujeres con la madre de nuestra anfitriona, discuten entre ellas. En un momento, se dirige a nosotros haciendo señas, nos tenemos que marchar, nos está echando. Su hija ha desaparecido. No nos queda más remedio que volver a montar los trastos en las bicicletas y marcharnos, sin despedirnos, lógicamente. No entendemos lo que ha pasado, quizá hay desconfianza en una zona al parecer conflictiva pero, sea lo que sea, nos deja mal sabor de boca (años más tarde, conocida la situación del Kurdistán, entendremos de sobra esta desconfianza).
|
Marta eta Javi gaituzue
2001etik, bizikleta bidelagun ArchivesCategories |